Είναι η ικανότητα που έχει ο εγκέφαλος του νεογέννητου να δημιουργεί ταχύτατα, μέσα από τις εμπειρίες στις οποίες εκτίθεται, το ανάγλυφο του φλοιού. Να απορροφάει τη γνώση γρήγορα και αβίαστα.
Φανταστείτε πως ο εγκέφαλος ενός νεογέννητου παιδιού είναι σαν το χάρτη του Παρισιού, όταν ακόμη ήταν μια μικρή πόλη. Χωρίς πολλούς δρόμους, που καθώς η πόλη μεγαλώνει πληθαίνουν. Κάποιοι γίνονται κύριοι δρόμοι, υπάρχουν όμως και μικρότεροι που συνδέουν τους μεγάλους δρόμους και άλλοι ακόμη πιο μικροί. Οι δρόμοι αυτοί διακλαδώνονται και δημιουργούν ένα πυκνό δίκτυο.
Έτσι και στον εγκέφαλο ενός μωρού, το δίκτυο των συνδέσεων από νευρώνα σε νευρώνα στην αρχή είναι μικρό, αυξάνεται όμως με απίστευτη ταχύτητα, τη μεγαλύτερη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής, το νεαρό μυαλό δείχνει να απορροφάει τα πάντα γύρω του.
Κατά την περίοδο αυτή, το παιδί μην έχοντας χτίσει την προσωπικότητά του, απορροφά χωρίς φραγμούς και άμυνες ό,τι συμβαίνει στο περιβάλλον του. «Ρουφάει» τα πάντα σαν σφουγγάρι. Διαθέτει μια ειδική δύναμη, που μπορεί να ονομαστεί η δύναμη της προσαρμογής. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία το παιδί χρησιμοποιεί το περιβάλλον για την ανάπτυξή του και με τον τρόπο αυτό, γίνεται μέρος αυτού του περιβάλλοντος. Το μικρό παιδί απορροφά την κουλτούρα του χρόνου και του τόπου του, λαμβάνοντας όλο το πνεύμα, (τη γλώσσα, τα έθιμα, τις φιλοδοξίες και τις συμπεριφορές) μιας κοινωνίας, απλά ζώντας μέσα σε αυτή την κοινωνία.
Ο ανθρώπινος νους με τον οποίον γεννιόμαστε, ονομάστηκε από την Μαρία Μοντεσσόρι “αφομοιωτικός νους” και ουσιαστικά είναι η δημιουργία του ασυνείδητου, μια εποχή που δεν θυμόμαστε αλλά την κουβαλάμε πάντα μαζί μας.
